Daar lig ik dan, in het ziekenhuis, aan het herstellen van een flinke operatie. Nu vind ik de pijn en al die medicijnen niet het probleem. Ik vind de controles, het bloedprikken en het infuus ook geen probleem. Die katheter, de slangetjes, de piepjes overal, al die treurige patiënten, het boeit me niet.
Weet je wat me zo pijn doet? Mijn jochie speelt zijn tweede voetbaltoernooi vandaag en ik ben er niet bij. Dat doet pijn! Ik ben zijn vader en een vader hoort aan de zijlijn te staan. Een vader hoort zijn zoon en zijn maatjes aan te moedigen. 'Kom op Sammy!', 'jochie, achter je', 'Goed zo, jongens!' en 'vol erop, boys!' Ik heb een goede reden dat ik er niet ben, maar mijn hart breekt.
Ik zie hem in gedachten zwoegen, ik zie hem rennen, ik zie hem ruimtes dichtlopen, ik zie hem kappen en draaien en ik zie het pure geluk in zijn ogen als hij een doelpunt scoort of een goede pass geeft. Ik ben zo trots! Hij is de kleinste en jongste van het veld, maar hij doet niet onder aan de jongens die een kop groter zijn. Hij is een strijder. Ik weet het, ik ben zijn vader en ik heb een roze bril op. Maar hij kan voetballen.
Ik doe mijn ogen dicht en ik droom weg. Mijn telefoon begint geluid te maken. Ik open mijn ogen en ik check mijn WhatsApp. Het ene filmpje, na het andere filmpje komt binnen. Veel van mijn vrienden, buren en familie zijn gaan kijken, omdat ik er niet ben. Ik ben ze eeuwig dankbaar!
Ik zie het plezier en de passie bij hem; voetballen met zijn maatjes! Mijn vrouw belt me op om te vertellen dat hij gescoord heeft! Hij viert het met het Fortnite-dansje dat hij van Ayoub heeft geleerd. Showmannetje! Vroeger renden we het veld rond met het vingertje omhoog. Tijden veranderen.
Ik bekijk de filmpjes en ik houd het niet droog. Aan de ene kant voel ik het verdriet dat ik niet langs het veld sta, aan de andere kant het gevoel van geluk dat hij het zo naar zijn zin heeft. Ik ben gesloopt, ik ga slapen. Dromen over zijn derde voetbaltoernooi waar ik weer langs de zijlijn sta. Zoals het hoort!
